Nog meer wachten

Wachten, wachten en nog eens wachten. Het begint al te wennen. Gisteren weer 7 uur op een boot moeten wachten. Maar met wat gezelschap van 2 jongens en het ene na het andere potje 'shithead' doodde we de tijd goed. Gisteren was het een grote chaos op de haven in Bali. Iedereen wilde namelijk weg van Bali, aangezien vandaag Nyepi is. Dit is een Balinees hindoefeest waarbij niemand naar buiten mag. Echt feest kun je het dus niet noemen! Dit doen ze om de straten schoon te maken van boze geesten. De dag hiervoor was al een optocht met allemaal ogo-ogo's, een optocht met grote enge poppen. Deze gaan ze morgen ritueel verbranden. Toch fijn, zo'n reis zonder enge boze geesten, aardig van ze!
Om ook deze dag te ontvluchten, zijn we naar Gili Air gegaan, een van de bekende Gili's in het noordwesten van Lombok. Er hangt hier een erg relaxte sfeer. Gisteren en vandaag is er een livebandje waar je van kan genieten terwijl je op een bedje in het strand ligt naar de vele heldere sterren te kijken. Klinkt niet verkeerd, hè? Vandaag en/of morgen gaan we snorkelen en beetje rond het eiland fietsen. De dag daarna gaan we weer naar Bali, aangezien we onze visum nog moeten verlengen omdat we anders veel moeten betalen voor onze overstay. Een gratis visum is 30 dagen geldig, maar we zijn hier 35 dagen (niet goed opgelet bij het boeken, goed voor de volgende keer opletten) en 5 dagen extra moet je veel voor betalen. Als je dit verlengt, moet je iets minder betalen. Dan zijn we nog een paar dagen op Bali en daarna gaan we als afsluiter van de vakantie hier in Indonesië naar Yogjakarta om nog even cultuur te snuiven!
In Canggu, het plaatsje waar we hiervoor waren op Bali, hebben we eigenlijk vooral gerelaxt. Ik had een sportieve uitbarsting en dacht dat ik de golven daar wel aankon. Daar ging ik, vol goede moed afstappend op een surfschool en even later hop met de surfplank het water in. Jeetje, wat was ik moe van het peddelen want we moesten een stukje verder de zee in voor de goede golven. En toen moest ik nog gaan surfen ook! Toch is het me gelukt om in anderhalf uur 2 keer te staan, wat bleek een hele prestatie te zijn aan de reactie van andere mensen te merken ("Wow, dit was je tweede keer surfen en je hebt op dit golven twee keer gestaan?!"). Ik begin me dus al een surferschick te voelen!
Ook zijn we even op de scooter (ja, ik rij nu ook scooter!) naar een ander plaatsje gegaan en hebben daar voor de verandering op het strand gelegen en winkeltjes bezocht. We zijn aardig goed in afdingen aan het worden, in ieder geval, dat dachten we. In Ubud op de markt hadden we dingen weten te krijgen voor 40.000 idr ipv 180.000 dus we voelden ons de bom toen we nu ook in een winkeltje lekker laag gingen zitten. De man bood 180.000, wat oprecht veel te duur is, dus we zetten, 40.000 in. Ondertussen gunde de verkoper ons geen blik waardig. Hij schudde zijn hoofd, zei 80.000 nog steeds naar voren kijkend. Lizette vond dit nog te duur, en aangezien de onderhandeling zo stijf verliep, hingen we het kledingstuk terug. Natuurlijk stiekem hopend dat hij daardoor bij zinnen zou komen en met een laatste bod ons zou proberen over te halen. Maar in plaats hiervan liep de man naar ons toe om ons even te vertellen dat we hier maar niet terug hoefden te komen. Ik zei dat we dat gelukkig ook helemaal niet van plan waren, waarop hij terwijl hij terug de winkel in liep, zich nog even omdraaide om zijn middelvinger op te steken. Ach, hij zou zijn dag wel niet hebben gehad. Ik zou ook chagrijnig worden als ik in zo'n krakkemikkig en warm winkeltje de hele dag moest staan. Of hij moest ongesteld worden, we zouden het wel nooit weten wat hem nou zo dwars zat.
Goed, wij gaan maar weer eens verder waar we gebleven waren, op naar het strand! Tot de volgende blog!