De langste busrit ooit

Oké, nog maar zo'n 10 uur te gaan van de 24, dus we zijn al over de helft van onze busreis naar Flores. Zoals ik in de vorige blog vertelt heb, waren we hiervoor op Lombok. De stad Senggigi viel ons een beetje tegen, dus zijn we naar 1 dag doorgereisd naar het zuiden, naar Kuta. We zijn hier 3 nachten gebleven en hebben genoten van de mooie stranden rondom Kuta, de allereerste surfles (ja, we kunnen nu een beetje staan!) en hebben veel gekletst met andere reizigers.
Nu dus onderweg naar Flores. 24 uur onderweg is best lang, al helemaal met een verbrande achterkant van de benen door het surfen, maar Flores schijnt het helemaal waard te zijn. De rit tot zo ver was al een hele ervaring. We gingen met een taxi vanuit onze fijne guesthouse naar de hoofdstad van Lombok: Mataram. Dit was een hele lieve chauffeur die zijn broer had gevraagd om mee te komen, zodat als we vragen hebben hij die kan beantwoorden. Hij sprak namelijk geen Engels. Met liedjes van Whitney Houston en Celine Dion op de achtergrond zijn we in Mataram aangekomen. Daar gingen we ergens in een schuurtje wachten (op de bus, ofzo). Daar was een man die de tour regelden en we kregen beetje uitleg over de reis. In Lombok is het islamitische geloof het grootste (die moskee die om half 5 's nachts geluid maakt wen je vanzelf aan) en voordat hij de reis ging uitleggen, moest hij eerst even kwijt dat mijn naam maar een slechte naam is. Hij dacht dat je het als Maut schreef en dat schijnt in de islamitische wereld een slechte engel te zijn die mensen vermoord. Nadat ik zei dat ik Maud met een d heet, was het weer goed. Hij beloofde ons een goede bus met airco en die hebben we het eerste deel ook gekregen (of ja, afgezien dat de bus lekte want ik het binnenland kon je goed zien dat het eigenlijk nog regenseizoen is en o ja, over de wc hebben we het maar even niet). Eenmaal in de bus gestapt waren we de enige blanke vrouwen. Op de weg naar de bus toe, is er al 3 keer gevraagd of we getrouwd zijn, dus we voelden ons niet echt op ons gemak. Gelukkig stapten er nog een stelletje uit Engeland in, voelen we ons niet zo alleen de lange rit. We moeten in totaal 2 keer op een pondje. De eerste keer hebben we nu gehad en dat was met Indonesische live volksmuziek, ja ja de pret kan niet op! We zijn nu op Sumbawa en staan hier nu al bijna een uur, volgens mij omdat de chauffeur ook even moet slapen (tja, toch fijn idee dat de hij ook even een uurtje slaap heeft..). We zijn overgestapt in een andere bus, omdat de wegen nu slechter gaan worden. Sumbawa is een heel groot eiland en je kunt aan alles zien dat het toerisme hier nog heel minimaal is. De armoede straalt van dit eiland af. Dit valt vooral op nu we stenen huizen zijn gewend die op Bali en Kuta Lombok stonden. Het is trouwens wel heel leuk om te merken dat we hier en op het pondje echt als speciaal gezien worden. Veel mensen in Indonesië willen graag Engels spreken en willen dat vraag met toeristen oefenen. Ook kijken ze tegen je op omdat je blank bent en dus geld hebt. Al vind ik dat laarste natuurlijk nergens voor nodig, het geeft je wel een welkom gevoel.
Goed, ik ga weer in de bus, op mijn verbrande benen zitten en even proberen te slapen. Het is nu half 5 's nachts en dat wordt dus nog lastig met die moskee op de achtergrond die altijd een uur duurt. Haha, wat een ervaring nu al!