Het avontuur in Myanmar

Bij aankomst op het vliegveld werden we gelijk warm ontvangen. We werden opgehaald door een tweeling die beiden studeren op Phaung Daw Oo, de school waar we lesgeven. We werden na een busje gebracht waar een man stond te wachten die ons naar de school bracht. In het busje stelden de tweeling allemaal vragen aan ons en werden we al overladen met complimenten ("You are so beautiful"). Er was een gezellige sfeer. We werden wel meteen met de neus op de feiten gedrukt. De ouders en het jongere zusje van deze tweeling wonen in een ander dorp ver van Mandalay en die zien ze dus vrijwel nooit. Ze hadden eigenlijk nog een ander zusje, maar die is dood gegaan, waaraan was onduidelijk. Veel kinderen op deze school zijn wees of hebben een ouder verloren door slechte leefomstandigheden, armoede of de cycloon van 2008.
Eenmaal op de school aangekomen trokken we gelijk veel bekijks. Veel kinderen herkenden Lizette nog als teacher Lisa (Lizette kunnen ze niet uitspreken) en ze werd overladen met knuffels, I've missed you en lieve dingen die gezegd werden. Mijn naam kunnen ze aardig goed uitspreken. We gingen naar het kantoor en daar kregen we een kamer. Ze wisten niet echt dat we kwamen, terwijl Lizette dit een paar keer heeft gezegd tegen verschillende mensen. We zijn terecht gekomen in het nieuwe foreigners gebouw op de campus. We hebben een echt matras en een eigen douche en toilet. Het voelt best gek om deze luxe te hebben, al helemaal na ons bezoekje aan de boys dorm dat ook op de campus staat. We hebben gekeken waar een aantal oud-studenten slapen die als leraar op de school werken en hier nog wonen. Ze slapen daar letterlijk op een grote houten plank waar ze naast elkaar slapen. Sommige slapen op een deken of een dun matje terwijl er een paar zijn die een matras kunnen betalen. Met hun baantje als leerkracht verdienen ze een kleine €40 per maand. Dat is dus zo'n €1,40 per dag. De oud-student die wij spraken is nooit zeker of hij wel genoeg eten kan kopen. Hij wil graag doorstuderen en is nu bezig met een cursus op guide te worden, wat geld kost dat hij dus eigenlijk niet heeft. Hierdoor heeft hij al veel schulden.
Lizette is hier natuurlijk al eens geweest, maar ook zij kijkt nog steeds haar ogen uit en wordt nog steeds geraakt door de warmte van de mensen en de verhalen die achter elke persoon zit.
Verder zijn we gister begonnen met ons eerste les begonnen, hebben we gister muziek gemaakt met studenten, heeft het lied "We are the world" een nieuwe dimensie gekregen omdat dit voor ons door een hele klas vol werd gezongen en hebben we voor het eerst streetfood in Myanmar gegeten (nee, allebei nog steeds niet ziek!). Ik vergeet nu vast nog een hoop.
Vandaag gaan we weer nieuwe avonturen tegemoet. Zo gaat Lizette leren hoe ze een schakelmotor moet rijden, omdat we die van iemand kunnen huren en zijn we van plan om vandaag met iemand die kan vertalen naar een politiebureau te gaan om aangifte te doen van mijn ereader, aangezien het niet gevonden is in het vliegtuig en dat dan van de verzekering moet zodat ik geld terug kan krijgen.
Volgende keer gaan we in op het lesgeven, want dat is natuurlijk ook nog een heel apart avontuur op zich!

Tot het volgende verslag, weer bedankt voor de leuke reacties!