We survive

Het leven in Indonesië is hard. Althans, niet voor de toeristen die lekker vakantie aan het vieren zijn, maar voor de locals die super hard moeten werken, weinig verdienen en totaal geen steun krijgen van de corrupte regering. Daarbij komt dat in Bali de maffia het hoogste woord heeft. Je merkt hier niet veel van als je gewoon een paar weken op vakantie bent. Toch hebben Lizette en ik wel dingen gezien waaraan je merkt dat het niet altijd zuivere koek is hier. Zo waren we in Canggu (Bali) naar een bar/dancing. Vier Engelsen zaten aan een tafel en wij gingen erbij zitten. We waren gewoon wat aan het kletsen en ineens komt er een brede local aan onze tafel staan en begint een discussie met een van die Engelsen. Ik kan niet meteen volgen waar het nou overgaat en ineens staan ze op en gaan ze ergens anders staan. Dan komen er allemaal brede mannen naar de tafel en eentje gebaard dat we weg moeten gaan. Dus we kijken hem vragend aan. Een andere man zegt tegen ons, een stuk vriendelijker: We have a birthday from a friend and we need this table. Can you please move? Natuurlijk, en hier heb je mijn bier, mijn telefoon en geld! Haha nee dat zei ik niet, we wisten niet hoe snel we weg moesten. Even later stonden die brede kerels vies op de tafel te dansen en draaiden de hele club om hen heen. Triest om te zien.
Een ander voorbeeld is de ubertaxi's. Voor de (oudere?) mensen onder ons, uber is een app waarmee je heel goedkoop een taxi kan bestellen. Dit kan in alle landen, ook in Nederland. De taxiritten hier zijn normaal duur, dus zo'n uber komt hier goed van pas. Alleen is het hier verboden. Of althans, het is verboden voor een uber om je op te pikken, maar ze mogen je wel ergens afzetten. Een beetje zoals onze softdrugs wet dus, shops mogen het wel verkopen, maar je mag het niet in grote getale verbouwen. Taxichauffeurs die voor uber rijden worden regelmatig in elkaar geslagen, dus als je deze app gebruikt, moet je erg voorzichtig zijn. Niet op drukke plekken gaan staan waar veel taxi's rijden. Soms wordt een rit ook geannuleerd, omdat je in een 'danger zone' bent. De eerste keer dat we uber gebruikten, zijn we door iemand gewaarschuwd om er voorzichtig mee te zijn. Niet wetende hoe dat voorzichtig zijn dan moest, gingen we met onze backpacks aan straat staan. Er kwam een jongen met een motor aangereden die zei dat hij een taxi had en of we transport nodig hadden. We weigerden dit, dus hij had al een beetje in de gaten dat we een uber hadden besteld. Hij bleef in de buurt en toen de uber eraan kwam en onze backpacks in de achterbak legde, kwam die jongen eraan en ging voor de taxi staan. Gelukkig bleef het bij wat woorden en helaas kon de uber ons niet mee nemen. Uiteindelijk zijn we maar bij die jongen in de auto gestapt, na goed afgedingd te hebben natuurlijk. Hij was echt nog jong en verontschuldigde zich omdat hij ervoor zorgde dat we niet met de uber konden. Gelukkig maar dat dit zo'n softie was dus!
Natuurlijk hebben we hiervan geleerd. We hebben nog wel gebruikgemaakt van de app, maar dan gingen we in een steegje wachten op de uber zodat gewone taxi's ons niet zagen. Nu zijn we weer terug in Ubud en ook hier zijn we met een uber gekomen. Die man liet van tevoren nog wel even een foto van een vriend van hem zien die ook voor uber rijdt, die de dag ervoor nog in Ubud in elkaar is geslagen. De foto werd zo even onder onze neus geschoven, gelukkig geen bloed te zien anders was ik misschien flauwgevallen.
Eigenlijk alle gesprekken in zo'n taxi gaan een beetje hetzelfde. Als ze horen dat je uit Balanda (Nederland) komt, spreken we wat woorden die in beiden talen hetzelfde zijn. Asbak, handdoek, koelkast, formulier, vaccinatie, politie, mama, papa, oom, tante en nog een paar. Daarna komt het vaak neer op de corrupte regering en het harde leven. Sommigen zijn plannen aan het maken om naar een ander land te gaan. Anderen proberen het een beetje weg te lachen. "We just survive, we have to make the best of it," zegt weer iemand anders. Iedereen reageert er dus anders op, maar ze willen allemaal hetzelfde, een regering die voor ze opkomt in plaats van eentje die je tegenwerkt waar het ook maar kan. Wat ben ik blij dat we dit in ons kikkerlandje wel hebben en ik zie nu hoeveel waard dit eigenlijk is! Een van de chauffeurs vroeg trouwens of het waar is dat drugs in Nederland legaal zijn. Ik antwoordde dat alleen het roken van een joint legaal is. Hij zei dat een vriend van hem namelijk altijd extasy vanuit Nederland meeneemt. Hij heeft trucjes om het mee te krijgen ondanks de strenge beveiliging in Schiphol, maar die 'vriend' bleek ook iemand van de maffia te zijn (geen zorgen, de taxichauffeur was echt een vriendelijke, nette man en heeft me keurig bij het hotel afgezet).

Afgelopen dagen hebben we veel gechilld aan het strand. Het ultieme vakantiegevoel dus, heerlijk! We hebben besloten om het laatste weekje Indonesië in Ubud te besteden. Hier zijn we al geweest toen we in Bali aankwamen en het is ons zo goed bevallen, dat we het hier ook af willen sluiten. Heerlijk om even niet meer van plaats naar plaats te hoeven trekken! 10 april gaan we naar Thailand voor de laatste anderhalve week. We gaan daar een vriend van Lizette opzoeken en Thais Nieuwjaar vieren, dus dat wordt een mooie afsluiter! We survive!